Hüzün mevsimiydi sanırım…

Hüzün mevsimiydi sanırım…
Yapraklar sararmış dökülmeye yüz tutmuştu,

Gece ekspresi olması gerektiği yerde değildi
Ne bavullar vardı koridorları dolduran
Nede giden sevdiğinin ardından el sallayan insanlar

Boşluğa ev sahipliği yapan tek yer istasyon değildi
Köşe başındaki sabahçı kahvesi de boştu bu gece
Tek bir araba geçmedi caddeden
Ve tek bi serseri çıkmadı yoluma gecenin sessizliğinde

Yalnızlığınım bu kadar acımasız oluşumuydu canımı bu kadar yakan
Yoksa yıllardır süregelen bu gerçeğin yüzüme vuruşumuydu bilemedim
Ne fark ederdi ki beyninin sokaklarıydı gecenin bir vakti umarsızca dolaştığım
Hiç bilemedim!

Ne özgürlüktü peşinden gittiğim nede kimsesizliğim
Biliyorum ben yalnızdım da bi tek şeyi çözemedim!!!
Madem bu kadar üzüldünüz yalnızlığıma
Peki siz! Şimdiye kadar neredeydiniz?